وبلاگ افشار محبی

ده سال پیش در چنین روزی یعنی در 30 آوریل 2007 برابر 10 اردیبهشت 1386 شروع به نوشتن این وبلاگ کردم و اولین پست را در آن قرار دادم. هدف آن روز من از شروع وبلاگ نویسی جمع آوری تجربه ها و نکات مربوط به برنامه نویسی برای استفاده مجدد خودم و تا اندازه ای هم برای استفاده احتمالی دیگران بود. البته قبل از این وبلاگ هم یک وبلاگ دیگر پنج سال قبل از آن، یعنی زمان که هنوز Blogger صاحب BlogSpot نشده بود و حسین درخشان مبلغ وبلاگ نویسی در ایران بود، داشتم. اون وبلاگ قدیمی تر را خیلی جدی نگرفتم و فارغ التحصیلی و سربازی رفتن باعث شد آن را به کل فراموش کنم.

طی این ده سال نزدیک به پانصد نوشته منتشر کردم که بیشتر آنها راجع به موضوعات فنی هستند. در دوره های زمانی مختلفی فعالیتم خیلی کم شد و بعضی وقت ها شدید. از طریق این وبلاگ دوستان مجازی خیلی زیادی پیدا کردم که بعضی از آنها بعدا تبدیل به دوستان دنیای واقعی شدند. این وبلاگ به من کمک کردم تا توانایی هایم را راحت تر به دیگران نشان دهم و حتی به من کمک کرد تا شرکت های مختلف را بهتر بشناسم و بتوانم شغل های بهتری بشناسم. با این که کیفیت نوشته های وبلاگ خیلی بالا نیست ولی از این که این وبلاگ را دارم و در آن فعالیت کردم خیلی راضی هستم. هم الان و هم در گذشته به همه خصوصا کسانی که مثل خودم من در کار توسعه نرم افزار هستند توصیه کرده و می کنم از ابزار وبلاگ استفاده کنند. درست است که دیگر مثل قدیم ها وبلاگ روی بورس نیست و شبکه های اجتماعی جای آن را تنگ کرده ولی باز هم نوشتن وبلاگ خالی از فایده نیست.

نوشته «مشکل اعداد فارسی و استانداردهای ۶۲۱۹ و ۹۱۴۷» پر بازدیدترین نوشته وبلاگ طی ده سال گذشته بوده. بعد از اون نوشته «چرا از فناپ استعفا دادم؟» قرار دارد. مطلب «‫انواع حساب‌ها و کدینگ آنها در حسابداری (حساب‌های اصلی و فرعی)» در رتبه سوم قرار دارد. جالب است که دهمین مطلب پر بازدید این مدت مطلب «فهرست شرکت‌های نرم‌افزاری مورد علاقه من» است که بعد از هفت سال نیاز مجددی به یک نسخه به روز شده از آن دارم.

وبلاگ نویسی و به طور کلی نوشتن در رسانه ای که خواننده دارد لذت بخش یا شاید هم بشود گفت آرامش بخش است. باعث می شود ذهن آدم خالی شود و احساس کند توانسته است چند هم فکر خودش را پیدا کند. باعث می شود احساس تنها بودن آدم کم شود. باعث می شود یک اپسیلون به حس جاودانگی نزدیک شود چون افکارش را جایی مکتوب کرده و دیگران پس از او هم خواهند توانست آن افکار را مطالعه کنند و احتمالا از آن سودی ببرند. نوشتن یک مطلب معمولا در یک مکان خلوت و ساکت اتفاق می افتد ولی وقتی که نوشته منتشر شد آدم این حس را دارد که در جمع دوستانش بوده و چون ایده ها و افکارش را با آنها در میان گذاشته احساس رضایتش بالا رفته. با نوشتن، خصوصا نوشتن درباره مسایل فنی و شغلی آدم حس می کند توانایی هایش را به دیگران نشان داده و اعتماد به نفسش کمی بالا می رود.

طی چند سال اخیر خصوصا از سال 2013 که گوگل اقدام به تعطیلی Google Reader کرد، وبلاگ نویسی و وبلاگ خوانی افت شدیدی پیدا کرد. کامنت وبلاگ ها کمتر شد و بازدید صفحات افت پیدا کرد. این موضوع ناشی از گسترش شبکه ها اجتماعی مختلف از فیسبوک و تویتر بود تا لینکدین و اینستاگرام و تلگرام. خیلی از دوستان از این موضوع ناراحت هستند ولی من فکر می کنم که این شبکه های اجتماعی امکاناتی دارند که وبلاگ ها عموما از آن محروم هستند و این یکی از دلایلی است که مردم شبکه های اجتماعی را به وبلاگ ها ترجیح می دهند. در خیلی از وبلاگ ها نمی شود به راحتی از نظرات و interaction های دیگر خوانندگان با خبر شد. یا باید دوباره به آن مطلب مراجعه کنید یا اگر آن وبلاگ امکان اشتراک ایمیلی داشت در ایمیل آن مشترک شوید. در حالت دوم نمی توانید به راحتی یک شبکه اجتماعی همه notificationها را از یک مکان متمرکز کنترل کنید. بلکه باید از وبلاگ های مختلف ایمیل های متعدد دریافت کنید و موضوع شباهت پیدا می کند به اسپم بازی. تازه این جوری فقط از نظرات دیگران با خبر می شوید و خبری از لایک یا تعداد مشاهده نیست. این موضوع یکی از چندین امکانی است که وبلاگ ها کمتر از شبکه های اجتماعی دارند. موارد دیگری مثل به اشتراک گذاری خیلی راحت تر، عدم نیاز به اشتراک Feed و چیزهای دیگر را هم می توان اضافه کرد. قبول دارم که ابزارهای مثل Disqus به منظور جبران همین نقایص وارد میدان شدند. ولی دیسکاس بعد از مدتی در اینترنت ایران مسدود شد و تازه راه اندازی صحیح آن هم نیاز به مقداری اطلاعات فنی دارد.

حدود دو سال پیش تصمیم گرفتم وبلاگ نویسی به زبان انگلیسی را جدی تر بگیرم. مدتی بعد از آن تصمیم را عملی کردم و یک وبلاگ انگلیسی در آدرس weblog.afsharm.com راه انداختم. از آن موقع به بعد مطالب فنی و مطالبی که حس می کنم می تواند مخاطبی فراتر از محدوده فارسی زبانان داشته باشد را در آنجا منتشر می کنم. توی این ده سال در وبلاگ های دیگری هم نوشتم از جمله پایسا (اینجا و اینجا) و پرشیا شبکه و گاهی اوقات در لینکدین. اما در نهایت برگشتم به همین وبلاگ حال حاضر و وبلاگ انگلیسی که تازه شروع کردم.

شش ماه پیش به علت مشکلات فراوانی که در کار با بلاگر قیلتر شده داشتم مجبور شدم به یک hosting اختصاصی بر اساس wordpress مهاجرت کنم. چون زمان کافی نداشتم این مهاجرت به طور کامل اتفاق نیفتاد در نتیجه url صفحات حفظ نشد (البته url های جدید WordPress سازگاری بیشتری با SEO دارند)، بعضی کامنت ها منتقل نشدند، rank وبلاگ در گوگل افت پیدا کرد و آمار بازدید صفحات در Google Analytics به هم ریخت. اگر به دنبال مطلب خاصی در وبلاگ هستید و آن را پیدا نکردید، آن را در خود وبلاگ Search کنید.