اعتقاد دارم که پیشرفت کلی یک کشور یا یک منطقه در یک صنعت یا موضوع خاص مثل IT و توسعه نرم‌افزار، وابستگی زیادی به پیشرفت آدم‌های فعال در آن و علاقمندان به آن دارد. گاهی اوقات با خودم فکر می‌کنم که چطور می‌توان به پیشرفت این آدم‌های علاقمند کمک کرد؟ خصوصاً آن‌ها که در شرایط ایده‌آل امکاناتی نیستند. مثل کسانی که در شهرهای خیلی کوچک زندگی می‌کنند یا افرادی که در آپارتمان های قوطی کبریتی تهران ساکن هستند.
البته موضوع فقط امکانات فیزیکی نیست. در دسترس نبودن Mentorهای واقعی، پیشگامان و فعالان صنعت نیز از جمله موانع بزرگ هستند. مثلاً پسر ۱۵ ساله‌ای را که علاقمند به برنامه نویسی است در نظر بگیرید و خودتان را جای او بگذارید. اگر دانش و ارتباطات فعلی تان را نداشته باشید از کجا می‌دانید که برای شروع به برنامه نویسی از چه روش یا پلتفرمی استفاده کنید؟ از کجا می‌دانید که Trendهای روز در دنیا و در ایران چیست؟ برنامه‌ریزی تان چطور خواهد بود که زیاده از حد طولانی نشود و از ادامه مسیر دلسردتان نکند؟
یکی از مشکلاتی که در زمان مشغولیت به استارتاپ و Freelancer بودن و حتی مطالعه و تست شخصی به آن برخورد کردم کمبود و در واقع نبود امکانات عمومی در زمینه محل کار اشتراکی و مکان مناسب برای مطالعه است. برای مدت‌های طولانی، کار در منزل، استفاده از فضای خالی شرکت های دوست و آشنا، مرکز رشد و این اواخر کتابخانه‌های عمومی مختلف را تجربه کرده ام. دست آخر هم به این نتیجه رسیدم که این روش کار کردن کارایی پایینی دارد و ارزش ادامه دادن ندارد.
مشکلات استفاده از چنین مکان هایی بسیار متعدد هستند. نبود فضای تمرکزی، امکانات رفاهی نزدیک به صفر، امنیت نامناسب، هزینه‌های بعضا نامناسب و بی نظمی گردانندگان از جمله این مشکلات هستند. آدم‌های مثل خودم را هم زیاد دیده‌ام که با این‌طور مشکلات دست و پنجه نرم می‌کرده اند.
درست است که ما در شهری زندگی می‌کنیم که حتی دستشویی عمومی به اندازه کافی در آن وجود ندارد اما این موضوع از اهمیت داشتن مکان های عمومی مناسب کار، فعالیت و مطالعه کم نمی کند.
توی پنج سال گذشته مراکزی تحت نام فضای کار اشتراکی توسط مراکز کارآفرینی مثل آواتک و دانشگاه امیرکبیر ایجاد شده است. اما آن‌ها هم مثل بیشتر مراکز رشد و پارک‌های فناوری ایده محور هستند و نیاز به تعریف یک ایده کار آفرینی دارند. آن‌ها هم که این مشکل را ندارند زیاده از حد شلوغ هستند و همیشه رزرو هستند. البته اجاره میز در آن‌ها خیلی هم ارزان نیست. اگر همکار یا هم میزی نداشته باشید ممکن است مجبور شوید تا ماهی ۵۰۰ هزار تومان هم (در تابستان ۱۳۹۶) بپردازید.
من فکر می‌کنم یکی از کمک‌های خیلی خوبی که می‌توان به برنامه نویس های دور کار، Freelancer و کارآفرین و افرادی که در حال یادگیری برنامه نویسی یا چیزهای مشابه هستند کرد، گسترش امکانات و فضاهای عمومی برای کار و مطالعه است. این کمک می‌تواند از طرف شهرداری ها یا دانشگاه‌ها باشد. حتی شرکت ها هم می‌توانند تحت عناوینی مثل مسئولیت اجتماعی در انجام این کار کمک کنند و فضاهای بی استفاده خودشان را در اختیار عموم بگذارند.
در موضوع امکانات غیر فیزیکی هم می‌توان کارهای مختلفی را انجام داد که اتفاقاً هزینه مالی زیادی هم ندارد. این جور کمک‌ها بیشتر نیاز به گذاشتن وقت و صرف حوصله دارد. یک راهش می‌تواند به اشتراک گذاشتن تجربه‌ها از طریق رسانه‌ها و وبلاگ ها باشد. یک راه دیگرش می‌تواند حضور در دور همی های مجازی مثل انجمن‌های اینترنتی یا دور همی های دنیای واقعی مثل جلسات کاربران لینوکس (لاگ) باشد. مزیت این کار فقط انتقال تجربه بین افراد نیست، بلکه گسترش شبکه اجتماعی و امکان کشف استعدادهای جدید هم از مزایای آن به حساب می آید.
