وبلاگ افشار محبی

تویتر، فیس‌بوک، گوگل ریدر و بقیه خدمات مشابه چیزهای خیلی خوبی هستند. اما حیف که دو تا بدی دارند. اول این که اینترنتی هستند و به محض وقوع مشکل در اینترنت دچار مشکل می‌شوند. دوم این که به علت تعاملی بودن ممکن است مقدار زیادی از وقت کاربر را ببلعند. یعنی این که کاربر خود را دقایق طولانی به خود مشغول داشته و باعث پایین آمدن شدید «بهره‌وری» شخص گردند. اصلاً شاید به همین دلیل است که خیلی از شرکت‌ها استفاده از امکاناتی مثل تویتر را در داخل شرکت ممنوع اعلام می‌کنند.

از طرف دیگر مزایای تویتر و… بیش از آن است که بتواند به سادگی اجازه قطع آنها را بدهد. شخصاً:

* دوستان زیادی را از طریق شبکه‌های ارتباطی و به طور کلی اینترنت پیدا کرده‌ام،
* جواب خیلی از سوالاتم را از طریق همین شبکه‌ها پیدا کرده‌ام،
* این شبکه‌ها همیشه کمک بسیار خوبی برای شناساندن من به دیگران بوده است
* کمک کرده‌اند که از تنهایی دربیایم و چندین مزیت دیگر.

پس چه باید کرد که هم مزیت‌ها را داشت و هم از معایب آن دور بود؟ قدیم‌ترها که مشکل مشابهی با ایمیل‌های فراوان روزانه داشتم به روش «یک بار اول وقت، یک بار آخر وقت عمل» می‌کردم. یعنی ایمیل‌هایم را فقط در اول روز و آخر روز نگاه می‌کردم و به این ترتیب مقدار زیادی از وقتم صرفه‌جویی می‌شد. اما در مورد چیزی مثل تویتر نمی‌شود از چنین روشی استفاده کرد. چون یک موضوع خاص در یک لحظه خاص است که به ذهن آدم خطور می‌کند و همان لحظه باید تویت شود. اگر چنین چیزی به آخر وقت منتقل شود حتی ممکن است در اثر فراموشی از ذهن انسان خارج شده باشد.

برای رفع این مشکل می‌خواهم از روش ارتباطات شبه دو طرفه (یک و نیم طرفه) استفاده کنم. یعنی هر نوع تویت یا updateی را در همان لحظه تبادر به ذهن ارسال کنم ولی بازخورد (واکنش دوستان، followerها و…) را فقط شب به شب نگاه کرده و جواب می‌دهم. برای ارسال هم صرفا از ابزارهای یک طرفه مثل «ایمیل به تویتر» و «SMS به تویتر» استفاده می‌کنم.

* * *

پ.ن. ۱: همینجا از دوستانی که ممکن است به «بازخوردشان» با زمان طولانی جواب بدهم عذرخواهی می‌کنم.
پ.ن. ۲: حساب تویتر من mohebbi است.