وبلاگ افشار محبی

سینا یک دانش آموز خوب و کوشاست. او به سختی تلاش می کند تا بتواند در یک دبیرستان خوب و معروف ثبت نام کند. بعد از کسب این موفقیت شروع می کند به خواندن و یاد گرفتن تک تک درس ها. او علاوه بر این که تمام قواعد عربی و صنایع ادبی و شیوه های مختلف انتگرال و مشتق را یاد می گیرد، در مفاهیم فیزیک و شیمی نیز به تبحر خاصی می رسد. وقت کنکور که می رسد یک سال تمام از زندگی ایزوله می شود و فقط و فقط درس می خواند. از چند استاد و موسسه خوب هم مشاوره می گیرد تا در یک دانشگاه دولتی در رشته مورد علاقه اش یعنی کامپیوتر قبول شود. او به خاطر تلاش شبانه روزی خودش و همراهی خانواده اش به نتیجه دلخواه می رسد و در ترم اول رشته مهندسی کامپیوتر در دانشگاه ثبت نام می کند.

سال اول چندان جذاب نیست. چون با این که گرایش او نرم افزار است اما مجبور می شود مقدار زیادی فیزیک مکانیک، الکترومغناطیس، معادلات لاپلاس، ریاضیات مهندسی و احتمالات پاس کند. البته این علاوه بر درس های ادبیات فارسی و تاریخ اسلام است. او حق اعتراض ندارد چون اساتید دانشگاه گفته اند که اینها دروس پایه ای هستند که برای هر مهندسی مورد نیاز است. البته او از همکلاسی هایش هم خجالت می کشد چون اگر به این درس ها اهمیت ندهد آنها فکر می کنند که او خنگول یا گاگول است.

سال دوم اوضاع بهتر می شود. مدارهای الکتریکی و الکترونیکی و بعدش هم مدارهای منطقی جای درس های سال اول را می گیرند. درس های ذخیره و بازیابی و بانک های اطلاعاتی هم در کنار درس برنامه سازی سال پیش او را به آینده امیدوار می کند ولی نه خیلی. چون او نمی داند که دانستن جریان و ولتاژ داخل یک مدار الکتریکی چه کمکی به تولید بهتر نرم افزار می کند.

سال سوم هم از راه می رسد. در کنار درس مهندسی نرم افزار که کاربردی به نظر می رسد ولی قدیمی، مجبور می شود درس های نظریه زبان ها و کامپایلرها را هم پاس کند. البته به این دو درس آخر خیلی بدبین نیست چون هر چند که سیلابس و استاد مربوطه زیادی آنها را جدی گرفته اند ولی به هر حال مفاهیم پایه در مهندسی نرم افزار به حساب می آیند. درس طراحی الگوریتم هم به همین شکل.

سال چهارم درگیر سیستم عامل و سمافور و Round Robin و معماری کامپیوتر و آزمایشگاه های مربوطه می شود. اینها هم پایه های برنامه نویسی و نرم افزار هستند بنابراین خیلی خوشحال است که سال چهارم شده است هر چند که در طول سه سال گذشته فقط یک یا دو درس عملی در رابطه با نرم افزار داشته.

بالاخره سینا از دانشگاه فارغ التحصیل می شود و بعد از تعیین تکلیف سربازی وارد بازار کار می شود. یکی سری از دوستان سینا با داشتن یک سری روابط به خصوص وارد شرکت های بزرگ می شوند. اما اینها تعدادشان کم است. یک سری هم از همان اول اقدام به مهاجرت می کنند. چون مهاجرت برای سینا امکان پذیر نیست این گزینه را خط می زند. یک تعداد دیگر از دوستان سینا از همان اول فیلد کاری شان را عوض می کنند و کارشناس IT و بعدها مدیر IT می شوند. یعنی حتی یک خط کد هم نمی نویسند و هیچ وقت درگیر مفاهیم سیستم عامل و برنامه نویسی نمی شوند. سینا و باقیمانده دوستان او تصمیم می گیرند وارد شغل برنامه نویسی در شرکت های کوچک و متوسط بازار شوند.

تضاد واقعی سینا از همینجا شروع می شود. او علاوه بر درس های غیر مرتبط با رشته اش، کلی از مفاهیم پایه ای دنیای کامپیوتر مثل سمافور و نظریه زبان و کامپایلر و… را بلد است ولی در شرکت از او خواسته می شود که یک صفحه وب بسازد که با آن بتوان گزارش اموال شرکت ها را استخراج کرد. او شرکتش را عوض می کند. در شرکت بعدی از او خواسته می شود یک فریمورک بسازد برای آن که بتوان یک سیستم حسابداری را روی آن سوار کرد. اوضاع بهتر شد ولی هنوز هم کمتر از ده واحد دانشگاه به دردش خوردند. در شرکت بعدی سعی می کند مدیر پروژه شود و اسکرام را در شرکت جا بیندازد. نسبتا موفق می شود ولی مشکل اینجاست که او مدیریت پروژه را از مطالعات و تجربیات خودش به دست آورده نه از آن دانشگاه کذایی. در شرکت های دیگر اوضاع به همین ترتیب است. تکیه او بیشتر به توانایی های خودش است نه چیزهایی که دانشگاه به او یاد داده. البته دانشگاه در حداقل دو جا به درد او خورده. یکی آنجا که به جای امتحان کردن خودش از او مدرک معتبر خواسته اند و دیگری شبکه دوستانش در دانشگاه که در پیدا کردن پروژه و شغل به او کمک خوبی کرده اند.

سینا از خودش می پرسد چرا این همه وقتش را با دانشگاه تلف کرد. نمی شد همان زمانی که دبیرستان بود به جای تکیه بیش از حد روی دروس مدرسه کمی هم برنامه نویسی یاد می گرفت؟ نمی شد به جای کنکور و دانشگاه به یک موسسه کوچک تر مراجعه می کرد و فقط دوره آن چند تا درس مرتبط را می دید؟ نمی شد که نهادهای اجتماعی و حرفه ای آنقدر قوی باشند که او بدون دانشگاه رفتن هم بتواند یک شبکه ارتباطی خوب برای خودش بسازد؟

واقعا برای Android Developer شدن لازم است که از سد کنکور گذشت و چهار سال دانشگاه رفت؟