تولید نرم افزار در ایران و آلمان

اینترنت به ما امکان داده با دقت و سرعت نسبتاً خوبی از آنچه که در صنعت نرم افزار کشورهای دیگر می گذرد با خبر باشیم. دنبال کردن فعالیت های افراد مختلف، دوره های آموزشی، کدهای Open Source و غیره به ما نشان می دهد که بقیه دنیا چه خبر است. مع الوصف این دید یک طرفه است. بقیه دنیا نمی دانند که روش کار ما در ایران چیست و چطور کار می کنیم. این موضوع هم برای ایجاد Brand ایران در بازار جهانی تولید نرم افزار مهم است و هم از این لحاظ اهمیت دارد که اجازه دهیم یک نفر غیر از خودمان روش کارمان را ارزیابی کند، شاید بعضی نکات قابل بهبود از دید خودمان پنهان مانده باشد.

یک گروه از افرادی که می توانند با دقت نسبتاً مناسبی این ارزیابی از بیرون را انجام دهند، ایرانی هایی هستند که در صنعت نرم افزار کشورهای دیگر شاغل هستند. البته بیشتر آنهایی که سابقه کاری قابل توجهی هم در کشور مقصد دارند.

بیشتر ما به لطف موج های وسیع مهاجرت که در طول چند دهه گذشته مدام جریان داشته، دوستان زیادی در خارج ایران داریم. من هم دوستی دارم که تقریبا همان اندازه که خودم در صنعت نرم افزار ایران حضور دارم، او هم در صنعت نرم افزار آلمان حضور دارد یعنی چیزی حدود پانزده سال.

چند روز پیش به بهانه یک کنفرانس دات نتی گفتگویی داشتیم. در همین گفتگو، موضوع به تفاوت های صنعت نرم افزار ایران و آلمان رسید که البته خیلی غافل گیر کننده نبود به زعم من، اما هم جالب بود و هم این که شاید به درد بقیه و به درد ثبت در تاریخ بخورد. بخشی از این گفتگو به شرح زیر است.

برنامه نویس های ایرانی خیلی به روزتر از برنامه نویس های آلمانی به نظر می رسند. ایرانی ها خیلی سریع تر به ASP.NET Core نسخه های جدید سویچ کرده اند تا آلمانی ها. هر چند که خود دات نت فریمورک رایگان است اما دلیل موضوع شاید این باشد که ما در ایران کپی رایت نداریم. پس آخرین نسخه هر ابزاری را به طور رایگان در اولین فرصت ممکن در اختیار می گیریم. برداشت شخصی خود من این است که به روز بودن ما شاید بیشتر منحصر باشد به ابزار و لزوماً به معنای به روز بودن در دانش استفاده از آن تکنولوژی هم نباشد. شاید هم موضوع مربوط به این باشد که امنیت شغلی در ایران پایین است و افراد مجبور هستند تند تند ابزارها و تکنولوژی هایشان را به روز کنند.

عدم استفاده جدی کسب و کارها از خدمات Cloud مثل Azure نکته کاملاً قابل بحثی است. ما از دو جنبه محروم هستیم از خدمات Azure. اول این که این سرویس پولی است و خیلی راحت با ایجاد محدودیت در کارت اعتباری و فیش آب و برق و غیره جلوی استفاده گرفته می شود. جنبه دوم این است که سرویس های Azure کلا به روی IP های ایرانی بسته است. حالا چه برای developer ها و چه برای کاربران نهایی. خارج از دسترس بودن چنین سرویسی باعث می شود هزینه deploy و در نهایت هزینه نرم افزار در ایران نسبت به بقیه کشورها بالا بماند. چون در جایی که می توان scale شدن را به سرویس سپرد، باید خودمان با اضافه کردن منابع و مهاجرت دادن اپلیکیشن به این هدف برسیم. و در جایی که سرویس CI/CD به صورت یکپارچه در دسترس است مجبور هستیم کلی TFS نصب و کانفیگ کنیم. اینجا بود که یاد بقیه صنایع از جمله خودرو سازی می افتم که در آنجا هم هزینه تولید داخلی بیشتر از هزینه تولیدات خارجی است.