همیشه یک دسته از شرکت ها یا افراد وجود دارند که برای اجرای ایده هایشان یا توسعه فرایندهایشان به توسعه نرم افزار علاقمند می شوند. آنها ابتدا سعی می کنند خودشان کمی مطالعه کرده و سپس شروع می کنند به پرس و جو از دوستان و آشنایان اطراف خودشان یا کارمندهای فعلی شان. کار که جدی تر شد اول به صورت پروژه ای و فریلنسری و سپس به صورت استخدام پاره وقت و تمام وقت شروع می کنند به ساختن شالوده کار. برای خیلی از شرکت ها، کار همینجا متوقف نشده و به تشکیل تیم و حتی ثبت شرکت مستقل می رسد.
این فرایند پر از سعی و خطاست، به خصوص برای کسانی که تجربه قبلی در این کار ندارند. بعضی ها آنقدر در انجام این کار مصمم هستند که حتی اگر با ضرر هم که شده آن را ادامه می دهند. بعضی ها هم وسط کار نا امید شده، عطای آن را به لقایش بخشیده و کلا کار را ول می کنند. گاهی اوقات یک محصول نیم بندی به یادگار مانده که ممکن است چراغ راه آینده شود. گاهی اوقات هم یک محصول شتر گاو پلنگ تولید می شود که چون به هیچ دردی نمی خورد آن را دور می ریزند.
عنصر مشترک همه این تلاش ها این است که چون تجربه قبلی وجود ندارد مقدار زیادی هدر رفت منابع اتفاق می افتد. چون سرمایه گذار یا مدیر شرکت تجربه قبلی و دانش فنی مورد نیاز را ندارد، معماری و طراحی را طوری می چیند که لزوما بیشترین کارایی و بیشترین انعطاف پذیری را ندارد. دیده شده که بعضا تکنولوژی های خارج از رده استفاده شده یا طراحی دیتابیس طوری بوده که بعدها باعث زمین خوردن پروژه شده.
همین الان هم اگر شرکت ها نخواهند خودشان تیم داشته باشند دو تا گزینه دارند: فریلنسرها و تیم های توسعه نرم افزار به شکل سفارش مشتری. گزینه اول را شرکت های کوچک تر و افراد با سرمایه کمتر استفاده می کنند. گزینه دوم خاص شرکت های رسمی تر است. اما گزینه سومی هم وجود دارد: شرکت هایی که برنامه نویس یا تیم برنامه نویسی را در کنار سرویس های جانبی مثل مدیریت پروژه یا مشاوره معماری در اختیار متقاضیان قرار می دهند.
گزینه سوم به متقاضیان این امکان را می دهد که همچنان صاحب پروژه باشند و در تمام تصمیم گیری های آن نقش کلید ایفا کنند و در عین حال نیاز به سعی و خطای کمتری داشته باشند. این مدل کار برای شرکت ها و تیم های متعارف نرم افزار سفارش مشتری (گزینه دوم) هم مزایایی دارد. آنها دیگر مجبور نیستند در هزار توی تعاریف نیازمندی ها و تغییرات مداوم مشتری گیر کنند.
مشتریان شرکت های گزینه سوم دیگر درگیر مسائل استخدام، سنجش بازار برای کشف حقوق عادلانه، طی شدن پروژه استخدام و مسائل بیمه و خروج کارمندان نیستند. تیم ها و شرکت های فعال در حوزه متعارف برنامه نویسی سفارش مشتری هم کمتر نگران پایان پروژه هستند. چون این بار در استخدام شرکت های گزینه سوم هستند و این شرکت است که ضمن داشتن ثبات بیشتر، ضامن پروژه همیشگی آنها است.
کار به شکل شرکت های گزینه سوم بر خلاف کشورهای دیگر در ایران رایج نیست. حداقل دلیل آن هم این است که ایجاد یک شرکت واسطه که مسئولیت استخدام برنامه نویس ها را به عهده بگیرد، حقوق دوران بی پروژه ای آنها را هم بپردازد و هزینه های بازاریابی را هم متقبل بشود خودش هزینه قابل توجهی دارد. این هزینه هم خود به خود به مشتری نهایی تحمیل می شود، هر چند در برابر کیفیت بالاتر کار. دلیل بعدی هم بی اعتمادی عمومی در حوزه بیزنس است که خودش داستان مفصلی است.
نظر شما چیست؟
دیدگاه‌ها
سلام و بسیار عالی
در باب بخش اول، شاید یک دلیل ذاتی داره که میشه آدم به کمک دانش برنامه نویسی، چیزی رو که خودش فکر میکنه، خواسته نهاییش هست تولید کنه. پس هر زمان که آدم بتونه چیزی رو که دوست داره خلق کنه، اونرو انجام میده. چه بسا توسعه اون با استفاده از دانش برنامه نویسی، بعضا ساده ترین و ارزان ترین روش انجام کار خواهد بود.
در ابتدا با توجه به گستردگی استفاده از دانش برنامه نویسی و سامانه های مشابه بسیار زیاد، این امر بسیار ساده به نظر بیاد، یک سری شرکت که قبلا این کار رو انجام دادن، تازه نگاه هم که میکنی می بینی، بعضا تیمهای کوچیکی داشتن، زمان زیادی هم نیست که اصلا تاسیس شدن، تازه از نظر تعدادی هم برنامه های زیادی نوشتن (غولهای نرم افزاری رو میذاریم کنار و فکر می کنیم، برای حل مشکل خودتون یا تحقق آرزوی خودتون میخواید تولید سیستم رو شروع کنید). معمولا در ابتدای کار شما یه محدوده و هدف مشخص دارید، چون صاحب ایده خودتون هستید و معمولا هم در کار خودتون خبره به حساب میاید، پس موانع احتمالی رو هم شناسایی کردید و راه حل رفع اون رو میدونید. تست امکان پذیری سیستم رو شروع می کنید، در اکثر اوقات در همون ابتدای کار جوابهای خوبی هم میگیرید که نشون میده راه رو درست رفتید.
حالا کار برای شما بصورت واقعی شروع میشه، یه ایده داشتید که حالا شدنی تر از همیشه به نظر میاد. پس برای شروع مستندسازی تمام نیازمندیها، طراحی اولیه فرآیندها، سرمایه اولیه، زمان کافی برای انجام کار و یک تیم برای توسعه نیاز دارید. باز هم اتفاقهایی رخ میده :
1- زمان کافی برای مستند سازی ایده ها تون تخصیص میدید.
2- فرآیندهای کاری مورد نظرتون برای اجرا رو مستند می کنید.
3- چیزهای مهمی که مد نظرتون هست رو روی کاغذ طراحی می کنید.
4- یه نگاهی به پس اندازتون میندازید.
5- وقتتون رو خالی می کنید و بعد در نهایت
6- معمولا به کسانی که از قبل میشناختید و بیشتر بهشون اعتماد دارید، مراجعه می کنید و موضوع رو بهشون میگید و ازشون میخواید در انجام کار کمکتون کنن یا افرادی رو به شما معرفی کنن. (نسبتا راهکار درستی هستش) و یا خودتون شروع به جمع کردن تیم می کنید و درخواست استخدام یا دورکاری به افراد دیگه میدید
یکی از مشکلات اینه که نباید برای انجام این کارها بصورت انفرادی شروع کرد و نیاز به یک کار گروهی دارید. جدای از شرح وظایف و … اصل اول کار گروهی صداقت داشتن تمام اعضای تیم هستش. پس فرقی نمی کنه، از فریلنسرها استفاده کنید، تیم رو خودتون ایجاد کنید یا از یک شرکت مشاور یا مدیریت با امکان توسعه استفاده کنید.
جدای از اینکه درآمد مستمر داشتن در کارهای پروژه ای بسیار پر ریسک و سخت هستش و اینکه ما هیچ مکانیزم مشارکت مدونی برای شرکتهای همکار با قوانین مشخص و قابل قبول نداریم و ساختار شرکتی برای این موضوع در ایران دیده نشده، این گزینه بیشتر به چشم میخوره که تیم اصلی معمولا بنا به منافع شخصی و سازمانیشون و بدور از هدف اصلی شروع به استفاده از خروجیهای تولید شده به نفع خودشون میکنن، و در هر مرحله ای امکان از بین رفتن کل کار و نیمه تمام موندن اون وجود داره.
به نظر من مدل سوم هم در ایران بدلیل عدم وجود قانون در این زمینه، به هیچ وجه مشکلی رو رفع نخواهد کرد و بیبشتر ایجاد اشکال می کنه.
تیمی که بتونه تمام واقعیتها رو درست منتقل کنه و همدلی و همراهی صادقانه اعضاش رو در کنار خودش داشته باشه و مهمتر از اون همیشه در حال رصد کارها و رفتارهای درست تیمش باشه، مطمینا خروجی درست با هزینه معقول رو در زمان درست ایجاد خواهد کرد.
می بخشید زیاد شد
معمولا چیزی در محیط عمومی نمی نویسم
موفق باشی
نویسنده
مرسی مجید. زیاد بودنش خوب هم بود.