تا حالا به فوروم‌های (انجمن‌های) برنامه‌نویسی ایرانی علی الخصوص «سایت برنامه‌نویس» مراجعه کرده‌اید؟ به سوالات آن هم دقت کرده‌اید؟ تا حالا دیده‌اید که مثلاً شخصی تا حالا یک بار هم Socket Programming کار نکرده و هیچ علاقه‌ای هم به کار کردن با آن ندارد اما چون در یک پروژه به آن نیاز دارد به دنبال یک راهنمایی فقط برای رفع نیاز فعلی‌اش بدون فهم یا استفاده درست از آن راهنمایی است؟ تازه بعد از مدتی اعلام می‌کند که کار پروژه‌اش را با آن تیکه کد یا اسمبلی راه انداخته است؟ تا حالا دقت کرده‌اید که تا یک نفر جواب یک سوال خیلی ساده را می‌دهد چقدر به او استاد استاد گفته میشود یا این که تا بحثی در باب بهتر بودن یک روش یا تکنولوژی باب میشود چقدر بحث‌های متعصبانه و گاه اشتباه در می‌گیرد؟
اگر جواب همه سوالات را مثبت داده‌اید باید عرض کنم که متاسفانه این روش یادگیری و استفاده و انجام پروژه تبدیل به یک الگوی کاری در توسعه نرم‌افزار در تعدادی از افراد و شرکت‌ها شده است. یعنی این که طرف هیچ اطلاعات درست و حسابی از یک موضوع خاص ندارد ولی با اعتماد به نفسی کاذب این موضوع را ساده پنداری کرده و با وصله پینه کردن کدها و روش‌هایی که از این طور انجمن‌ها به دست آورده پروژه مورد نظر را سر هم کرده و به مشتری نگون بخت تحویل می‌نماید.
توجه: منظور از این متن کم ارزش کردن زحمات مدیران یا کاربران فعال و باسواد «انجمن برنامه‌نویس» یا دیگر انجمن‌های برنامه‌نویسی ایرانی نیست، بلکه مخاطب افراد سطحی نگری هستند که با عملکرد اشتباهشان کیفیت کار برنامه‌نویسی را در ایران به شدت پایین آورده‌اند.
دیدگاه‌ها
دقیقا فروم ها به جایی اینکه جایی برای بحث و گفتگو باشند(معنای اصلی کلمه)،جایی برای کپی برداری اطلاعات و ابزارهای آماده و حاصل دسترنج دیگران شده است.اینگونه است که در بسیاری از شرکت ها افرادی که حتی در این رشته تحصیل نکرده اند وارد این حوزه شده اند و خود را برنامه نویس(اگر کسی نباشد آنجا)حرفه ای هم می دانند(!)
از نزدیک، مهندس صنایعی رو دیده ام که به لطف مایکروسافت و از طریق Drag & Drop و بایند اشیا فرم در دات نت(بدون یک خط کدنویسی) اپلیکیشن های ویندوزی می سازد(با اعتماد به نفس بسیار کاذب)و از هر شخصی در سایت برنامه نویس دنبال "ابزاری" است برای انجام ساده تر کارهایش و این جماعت(!)ایشان را "استاد" هم می خوانند.
سطح آگاهی مهمترین چیزی است که ما فقدان آن را در این کشور داریم.
پس معلوم شد غیر از من یک نفر دیگه هم هست که از این موضوع زجر می‌کشه.
فقط بحث روش فرومی نیست. برای نمونه میشود به کسانی اشاره کرد که در دنیای متن باز با وصله پینه کردن قطعه های آماده، محصولی تکه پاره را آماده می‌کنند و ادعای «تولید نرم‌افزار» و از آن بدتر «برنامه نویس بودن» دارند و هر چیزی که متن باز نباشد را محکوم می‌کنند! بدون اینکه تا به حال یک خط! حتی یک خط کد یا هر چیز دیگری به دنیای متن باز اضافه کرده باشند. و یا می‌توان به مدیران یا فعالان آی‌تی سازمانهای دولتی یا شبه دولتی اشاره کرد. یک مثال جالب از فضای کثیف کارهای سازمانی ما: یکی از دوستان ما با یک سازمان خصوصی بزرگ که انتهای آن وابسته به سازمانهای دولتی می‌شد یک قرارداد نسبتاً بزرگ بستند. مشکلاتی مثل همیشه در روند کارشان ایجاد شد تا آی تی سازمان بو کشید و متوجه پروژه شد و خودش را پرت کرد وسط ماجرا، باعث شدند تا پروژه را از دوستان جوان و فعال ما به بهانه‌های مختلف بگیرند. حال قرار بود پروژه را به چه کسی بدهند؟ یک شرکت خصوصی وجود دارد که کارمندان مورد اعتمادش را ترغیب کرده در سازمانهای این چنینی به عنوان کارشناسان یا مدیر آی تی استخدام شوند (ایجاد یک مافیا) و این به اصطلاح کارشناسان، پروژه‌ها را بدون استثنا به شرکت محبوب خود ارجاء می‌دهند و آن شرکت محبوب نیز به افراد وفا دار خود به روشهای مختلف «حال» می‌دهد.حتماً مشاهده کرده‌اید پروژه‌هایی را که اجرایی نشدند ولی پولشان به طور کامل رد و بدل شده!فکر می‌کنید سر دوستان ما چه بلایی آمد؟ با این اوصاف برنامه نویسی به سبک فرومی یک تمرین بسیار بسیار کوچک برای ورود به یک همچنین فضاهای کثیفی است! (انگل هایی که از تلاش دیگران و آویزان شدن به هر چیزی برای کسب درآمد و تغذیه استفاده می‌کنند)پ.ن: البته در مورد کارهای سازمانی این نکته را باید یادآور شوم که من از نزدیک یک مدیر آی تی با شرف دیدم که فکر می‌کنم هرگز مثل او را نخواهم دید اما تعداد امثال او بسیار کم هستند.
یکی دیگر از مشکلات این تیپی، استخدام برنامه نویس! های دانشگاهی (به دوستان توهین نمی کنم) می باشد که پس از طی تنها کلاسهای رشته معظم نرم افزار عنوان برنامه نویس به خود می دهند. ایشان در شرکت ها، ادارات، سازمان ها و… استخدام می شوند، با گذراندن یک یا دو کلاس به اصطلاح برنامه نویسی (آموشگاهی) می خواهند یک شرکت، اداره و یا سازمان را در این زمینه خودکفا کنند و می دانید چه بلایی سر شرکت مطبوع خود می آورند (و صد البته برنامه نویسان حرفه ای…)
رنج نامه در این زمینه مفصل است که در این مقال نمی گنجد
به همين سادگي ها هم كه مي گيد نيست
MHSmity@yahoo.com
http://13dfgsdfg57.com/