خالی کردن وقت برای کارهایی که دوست دارم

سه تا کار هست که همیشه سعی می کنم برای آن ها وقت خالی کنم، گاهی موفق می شوم ولی خیلی وقت ها هم نه. این سه تا کار عبارت هستند از:

کتاب خوانی به طور جدی

یک زمانی وقت آزاد بیشتری داشتم و بیشتر کتاب می خواندم. از کتاب های ژول ورن بگیر تا صد سال تنهایی مارکز و از سه پایه های جان کریستوفر بگیر تا کتاب هایی تو مایه های سه تفنگ دار، کتاب های پائولو کوئیلو و این اواخر هم کتاب هایی مثل عادت می کنیم و Little fires everywhere. اما متاسفانه الان نه تنها کتاب های ادبی، داستانی و بیوگرافی نمی خوانم، بلکه کتاب هایی که مستقیماً به کارم مربوط می شود را هم مطالعه نمی کنم. و این خیلی بد است. با این نخواندن ها خودم را محکوم می کنم به تکرار تجربه هایی که نویسندگان کتاب ها قبلا تجربه کرده اند. علاوه بر این مجبور می شوم چیزهایی که می توانستم با خواندن یک کتاب یاد بگیرم را خودم با سعی و خطای فراوان بفهمم. تازه این ها به جز لذت خواندن است که از خودم دریغ می کنم.

بعضی کتاب هایی که اخیرا در لیست خواندن گذاشتم و هنوز هم به جز دو سه مورد چند صفحه ای، آنها را نخوانده ام به این ترتیب هستند: Whoever Tells the Best Story Wins، در جستجوی صبح، How to Win Friends، کتاب A Universe from nothing و کتاب The Pragmatic Programmer. راستش را بخواهید جرقه نوشتن این پست از پادکستی بود که به مناسبت بیست سالگی کتاب آخر منتشر شده است. این کتاب از معروف ترین کتاب های برنامه نویسی است و احتمالا بیشتر ماها با بخشی هایی از کتاب آشنا هستیم از جمله تکنیک Rubber Duck Debugging. ویرایش جدیدی از این کتاب به زودی منتشر خواهد شد.

ورزش منظم

حتماً شنیده اید که کسانی که وقت برای ورزش نمی گذارند به زودی مجبور می شوند وقت بیشتری را برای درمان بیماری هایشان بگذارند. همین که به واقعیت این جمله ایمان داشته باشید کافی است که قبول کنید ورزش را باید به طور جدی تر پی گرفت. همیشه تلاش کرده ام که ورزش را در برنامه روزانه یا اقلا هفتگی ام بگنجانم اما افسوس که همیشه کار اولویت داری پیدا می شود و ورزش را از برنامه خارج می کند. یکی از آخرین تلاش هایم، پیاده روی نیم ساعته از ایستگاه مترو تا محل کارم بود. یک ماهی آن را انجام دادم. بد نبود. حتی یک دست لباس اضافی توی کیفم گذاشتم تا مشکل تعریق را حل کنم. اما نبود جای پارک مناسب باعث شد تا من بنده ماشینم شوم و آن را هر روز با خودم سر کار بیاورم، در نتیجه از مترو گردی افتادم. بعدش هم یک بار تلاش کردم در یک کلاس تکواندو ثبت نام کنم. اما هم زیادی خشن بود و هم این که اون کسی که قرار بود با هم ثبت نام کنیم، برنامه اش کنسل شد. تلاش های ناموفقی هم برای ورزش صبحگاهی در یک پارک نزدیک داشتم اما آن هم ادامه دار نبود. شاید داشتن یکی دو نفر پایه کار می توانست کمک کند تا در این موضوع استمرار بیشتری داشته باشم. احیاناً شما پایه ورزش نیستید در محدوده رفت و آمدی من؟

تعامل با Community

در این مورد به خصوص، یعنی ارتباط با جامعه مهندسی نرم افزار، خیالم کمی راحت تر است. چون نیمچه بده بستانی از طریق همین بلاگ دارم. از طرفی دیگر می توانم مقداری از تقصیر را گردن محیط بیندازم، چون واقعاً هم تعداد Eventها یا کنفرانس ها و دور همی های مرتبط با مهندسی نرم افزار خیلی زیاد نیست. دوستان هم خیلی فعال و علاقمند نیستند. ضمن این که مهاجرت زیاد است و با هر کسی که دوست می شوم، شش ماه بعد ویزایش آمده و دیگر نمی بینمش! مدتی تهلاگ می رفتم که بد نبود اما مشکل این بود که این رویداد به طور مستقیم به توسعه نرم افزار خصوصاً در سکوی دات نت مربوط نبود. به هر صورت خیلی دوست دارم دورهمی یا هر چیز مشابهی به طور منظم برگزار شود تا همگی بتوانیم بیشتر با هم آشنا شویم.

حالا که تا اینجای متن را خوانده اید، دو تا مورد کم اولویت تر را هم لیست می کنم. وقت گذاشتن برای این دو مورد هم از کارهایی است که همیشه دوست دارم انجام دهم. اول استارتاپ و دوم مشارکت در Open Source. البته یک بار برای مورد اول سه سال وقت گذاشتم و نزدیک بود از زندگی ساقط بشوم ولی هنوز هم خوبه که یک فعالیت جنبی داشت.

شما دوست دارید برای چه کارهایی وقت آزاد کنید؟